Ο πυροσβεστήρας είναι συσκευή ενεργητικής πυροπροστασίας χρησιμοποιείται για το έλεγχο και τη κατάσβεση μικρών εστιών φωτιάς σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Δεν προορίζεται για φωτιές που βρίσκονται εκτός ελέγχου, όπως πχ αν οι φλόγες έχουν φτάσει στο ταβάνι. Ο πλέον γνωστός τύπος πυροσβεστήρα είναι το κυλινδρικό υπό πίεση δοχείο που περιέχει ουσία (συνήθως μείγμα φωσφορικού μοναμμωνίου και θειικής αμμωνίας) που εκτοξευόμενη μπορεί να σβήσει φωτιά.
Από την εικόνα και μόνο ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν πλέον μεγέθη για κάθε σωματική διάπλαση και από μικρή έρευνα για κάθε βαλάντιο.
Το προσωπικό δε του Πυροσβεστικού σταθμού της περιοχής σας δύναται να σας εκπαιδεύσει.
Ο πρώτος πυροσβεστήρας κατασκευάστηκε στην Αγγλία το 1723 από τον Ambrose Godfrey-Hanckwitz (1660 – 1741), γερμανικής καταγωγής, αγγλικής υπηκοότητας κατασκευαστή φωσφόρου και φαρμακοποιού.
Ήταν ένα βαρέλι που περιείχε κατασβεστικό υγρό και ένα μικρότερο δοχείο από κασσίτερο γεμάτο με πυρίτιδα. Το όλο συνδεδεμένο με φυτίλι που όταν το ανάβανε προκαλούσε έκρηξη στη πυρίτιδα και εκτόξευση του υλικού κατάσβεσης.
Το πιθανότερο είναι ότι η χρήση του ήταν περιορισμένη, αναφορά για την αποτελεσματικότητα αυτού του πυροσβεστήρα γίνεται στο Bradley’s Weekly Messenger της 7ης Νοεμβρίου 1729 σε φωτιά στο Λονδίνο.
Ο μοντέρνος πυροσβεστήρας εφευρέθηκε από το άγγλο λοχαγό George William Manby (1765 – 1854), το 1818. Ήταν ένα χάλκινο δοχείο με χωρητικότητα 13,6 λίτρα (3 γαλόνια) που περιείχε ανθρακικό κάλλιο (K2CO3) υπό πίεση.
Ο Γάλλος Francois Carlier το 1866 πατένταρε τον πυροσβεστήρα Ανθρακικού οξέως. Το περιεχόμενο ήταν μείγμα νερού και διττανθρακικού νατρίου με ταρταρικό οξύ (C4H6O6) που δημιουργούσε παραγωγή CO2 σαν προωθητικό αέριο.
Αυτόν τον τύπο πυροσβεστήρα πατένταρε στις ΗΠΑ, το 1881, ο Almon M. Granger. Αυτός ο πυροσβεστήρας χρησιμοποιούσε μείγμα διαλύματος όξινου ανθρακικού νατρίου και θειικού οξέος για να εκτοξεύσει νερό στη φωτιά.
Δηλαδή με το ένα ή τον άλλο τρόπο έπρεπε να σπάσει ένα δοχείο ώστε να ενωθούν δύο ουσίες και δημιουργώντας CO2 αύξαναν τη πίεση στο κυρίως δοχείο και εκτόξευαν νερό μέσω μιας βαλβίδας ή ενός μικρού σωλήνα νερό στη φωτιά.
Ο πυροσβεστήρας με φυσίγγιο εφευρέθηκε στην Αγγλία, το 1881, από τους Read & Campbell, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν νερό ή υδάτινα διαλύματα, αργότερα κατασκευάζουν και ένα μοντέλο με τετραχλωράνθρακα (CCl4) που ονομάζουν «Petrolex» και τον προωθούν για χρήση από τους αυτοκινητιστές.
Ο πυροσβεστήρας με χημικό αφρό εφευρέθηκε από τον ρώσο Aleksandr Loran (1849 – 1911) το 1904.
Το κυρίως δοχείο περιείχε ένα διάλυμα νερού με διττανθρακικό νάτριο και το δευτερεύον δοχείο περιείχε διάλυμα θειικού αργίλιου (Al2(SO4)3) όταν τα δύο διαλύματα ερχόντουσαν σε επαφή δημιουργούσαν αφρό και διοξείδιο του άνθρακα.
Το αέριο έσπρωχνε τον αφρό αυτό υπό μορφή νέφους. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν και άλλα υλικά.
Το 1910 η εταιρεία Pyrene Manufacturing Company πατένταρε τον τετραχλωράνθρακα σαν κατασβεστικό υλικό.
Το υγρό αυτό νεφοποιούμενο έσβηνε τις φλόγες αναστέλλοντας τη χημική διαδικασία της καύσης (στις αρχές του 20ου αιώνα είχαν συνδέσει το τετραχλωράνθρακα με την απώθηση του οξυγόνου).
Το 1911 παντεντάρετε ένας μικρός πυροσβεστήρας ο οποίος κατασκευάζεται από ορείχαλκο ή χρώμιο που ενσωματώνει μια αντλία η οποία εκτοξεύει το υλικό με χωρητικότητες συνήθως 1,1 Λίτρα, 0,6 λίτρα αλλά και 9 λίτρα, λογω του ότι το δοχείο ήταν ασυμπίεστο η πλήρωση ήταν σχετικά απλή.
Ένας άλλος τύπος πυροσβεστήρα με τετραχλωράνθρακα ήταν «πυροσβεστική χειροβομβίδα» κατασκευασμένη από γυαλί και την οποία εξαπέλυαν στην βάση της φωτιάς. Λόγω της αποτελεσματικότητας της ουσίας σε πυρκαγιές υγρών αλλά και παρουσία ηλεκτρικού ρεύματος χρησιμοποιήθηκαν πολύ σε οχήματα.
Τελικά τη δεκαετία του 1950 καταργήθηκαν λόγω της τοξικότητας που παρουσίαζαν σε μεγάλες συγκεντρώσεις με επιπτώσεις στο νευρικό σύστημα. Η υψηλή θερμοκρασία μετατρέπει το τετραχλωράνθρακα σε φωσγένιο ένα αέριο που χρησιμοποιείται σαν χημικό όπλο.
Το 1940 στη Γερμανία εφευρίσκεται το χλωροβρωμομεθάνιο ή και Halon (CH2BrCl) για αεροπορική χρήση.
Είναι αποτελεσματικότερο από τον τετραχλωράνθρακα και λιγότερο τοξικό, χρησιμοποιήθηκε δε στην Ευρώπη μέχρι το 1969.
Διάφορες παραλλαγές του είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούνται από το 1920 και χρησιμοποιήθηκαν μέχρι τα τέλη του 1960 λόγω των δηλητηριωδών ατμών που παράγονται κατά επαφή τους με τη θερμοκρασία της φωτιάς ιδίως σε κλειστούς χώρους.
Το 1928 ο Du Gas δημιουργεί τον πυροσβεστήρα ξηράς χημικής κόνεως που χρησιμοποιούσε μείγμα διττανθρακικού νατρίου μετά από ειδική χημική επεξεργασία για να μην επηρεάζεται από την υγρασία.
Το τοποθετούσαν σε κυλινδρικό χάλκινο δοχείο και χρησιμοποιούσαν σαν προωθητικό υλικό διοξείδιο του Άνθρακα.
Το διττανθρακικό νάτριο είναι η πρώτη ουσία ευρείας και οικιακής χρήσεως για κατάσβεση πυρκαγιών.
Ανάμεσα στα διάφορα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν είναι και το Halon και αυτό σε διάφορους τύπους μέχρι που απαγορεύτηκε με το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ το 1987 ενοχοποιούμενο για την τρύπα του όζοντος. Χρησιμοποιείται όμως ακόμα στις ΗΠΑ, Μέση Ανατολή και Ασία.
Μετάφραση – Προσαρμογή, Χ. Ζαφειρίου
Πηγή: http://en.wikipedia.org
